ആനന്ദിന്റെ പ്രണയലേഖനം

  

ആത്മാവിനോട് അടുത്തു നിൽക്കുന്ന ബന്ധങ്ങളെ ആത്മ ബന്ധങ്ങളെന്നു പറയും. സൗഹൃദമായാലും പ്രണയമായാലും ആത്മാവിനോട് ചേരുകയെങ്കിൽ അത് അതിശ്രേഷ്ഠമാണ്. നമ്മളോരോരുത്തരും ആഗ്രഹിക്കുന്നതും അത്തരമൊരു ദൃഢ ബന്ധം തന്നെയാണ്.

പ്രിയപ്പെട്ടവളെ,

നിന്നെ ഞാൻ കാത്തിരിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് കാലമേറെയായി. രാപ്പകലുകൾ ആവോളം കടന്നു പോയി. എനിക്ക് ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട നിന്നെ മാത്രം എന്റെ അരികിൽ കണ്ടിരുന്നില്ല. എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ എനിക്ക് നിന്നെ അറിയില്ലായിരുന്നു, നിനക്കെന്നെയും. അരുണ പുഷ്പങ്ങൾ വാരി വിതറുന്ന ഈ സന്ധ്യകളിൽ പച്ചവിരിച്ച വയൽ വരമ്പുകൾക്ക് അരികെ നിന്നെയും കാത്ത് ഞാൻ ഒരുപാട് ഇരുന്നിട്ടുണ്ട്. ആ രൂപം കൊത്തിയിടാൻ ഞാൻ പെരുന്തച്ചനോളം വിദഗ്ദനായി. മനസുകൊണ്ട് സൃഷ്ടിച്ചെടുത്ത ഏറ്റവും മഹനീയമായ സൃഷ്ടിയായി നീ പരിണമിച്ചുവെങ്കിലും ഒടുവിൽ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എനിക്ക് മാത്രമല്ല മറ്റു പലർക്കും നിന്നെ ഈ രൂപത്തിൽ കൊത്തിയെടുക്കാൻ സാധിച്ചിരിക്കുമെന്ന്. ഞാൻ നിരാശനായിരുന്നു, ഇനിയും എന്റെ സങ്കൽപ്പങ്ങളെ കോർത്തിണക്കാൻ പറ്റിയ ചരടും അതിലെ മുത്തുകളായി നീയും വന്നില്ലല്ലോ എന്നോർത്ത്.

  

ഈ സാഹചര്യത്തിലെ നമ്മുടെ ചേർച്ച തികച്ചും അസ്വാഭാവികമാവാം. അതിലെനിക്ക് വിശ്വാസമില്ല. പക്ഷെ ഇതൊരു തുടക്കമാണ്. പരീക്ഷണത്തിന്റെ തുടക്കം. ചെയ്യുന്ന പരീക്ഷണങ്ങൾ എല്ലാം വിജയിക്കണമെന്നില്ലല്ലോ. പക്ഷെ പരീക്ഷണങ്ങൾ പ്രഹസനമോ മറ്റുള്ളവരിൽ അനഭിമതനാകുന്നതോ ആവരുതെന്നല്ലേ ഉള്ളൂ. എങ്കിലും ഒരു നാൾ നമ്മൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ ‘കണ്ടു മുട്ടും’. അന്ന് എന്റെ പ്രണയം ഞാനും നിന്റെ പ്രണയം നീയും പരസ്പരം പങ്കുവെക്കും. അന്നത്തെ ആ സന്ധ്യയിലെ ആദ്യ നിമിഷത്തിൽ, ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് എന്റെ മന്ദസ്മിതങ്ങൾക്ക് മറുപടിയായി നീ മന്ദഹസിക്കുന്നത് കാണാൻ ആണ്.

മുമ്പ് കേവലം സഹജീവിയായി ഒന്നിച്ചു യാത്ര ചെയ്തെങ്കിലും അതിനിടയിൽ വളർന്ന ആത്മ ബന്ധങ്ങളും പരപ്സരം കൈമാറിയ ചെറു നോട്ടങ്ങളും നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ പ്രണയ ഗ്രാഹികൾ സൂക്ഷിച്ചു വെച്ചു. തിരിച്ചറിവിന്റെ കാലം വന്നുചേരുന്ന നാളിൽ നമ്മൾ സംശയത്തിൽ നിഴലിച്ചിരിക്കും. എനിക്കിത് പറയാമോ, ലഭിച്ചേക്കാവുന്ന സുവർണ്ണ നിമിഷങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഇപ്പോഴത്തെ വിശിഷ്ട നിമിഷങ്ങൾ ഇല്ലാതാക്കേണ്ടതുണ്ടോ? അതേ ഭയം, നിന്റെ സാമീപ്യം നഷ്ടപ്പെട്ടേക്കാമെന്ന നഗ്നമായ ഭയം. നിനക്കും ഈ ഭയം ഉണ്ടായിരിക്കും. ഇതൊരു ദൗർബല്യമാണ് ഏതൊരു ശക്തനായ വ്യക്തിക്കും ഉള്ളിൽ ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന സ്നേഹത്തിന്റെ സ്പർശമുള്ള ഭയം. നിന്റെ മുന്നിലേക്ക് എന്റെ കണ്ണുകൾ ഓടിക്കുമ്പോൾ എനിക്കും അതേ ഭയം തളം കെട്ടിനിൽക്കുന്നു. ഈ കാലയളവ് കൊണ്ട് നമ്മൾ പരസ്പരം മനസിലാക്കിയെങ്കിലും അതൊന്നും പൂർണമല്ലെന്ന് നമുക്കറിയാം. ഇതൊരു അപൂർണ്ണ പ്രക്രിയയാണ്, അത് പൂർണമാക്കാനായി കാലങ്ങളോളം ഓടി ഒടുവിൽ ഒരു പിടി ചാരമാവും വരെ ഈ പ്രക്രിയ തുടരും.

ഈ യാത്രയിലേക്ക് നിന്നെ ഞാൻ ക്ഷണിക്കുന്നു. വരൂ എനിക്ക് നിന്നെയും നിനക്ക് എന്നെയും ആവശ്യമുണ്ട്. ഈ ബന്ധത്തിന് അഭൂതപൂർവമായ നിമിഷങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയും.

നിന്നെയെനിക്ക് വർണിക്കാൻ അറിയില്ല, അതിന്റെ ആവശ്യവുമില്ല. കാരണം ഞാൻ നിന്നെ വർണിക്കുന്നത്  വായിച്ച്, അതിലൂടെ എന്നെ നിനക്ക് അഭിമതനാക്കി ആ ഹൃദയം കൈ മാറേണ്ടതില്ലേ. സ്വന്തം സൗന്ദര്യത്തെ മറ്റൊരാൾ വർണിക്കുന്നത് കേൾക്കാൻ ആർക്കും താത്പര്യമുണ്ടാകും, എന്നാൽ ഇത് വർണിക്കാനുള്ള അവസരമല്ല, മറിച്ച് യാഥാർഥ്യങ്ങളെ മനസിലാക്കി തുടങ്ങേണ്ട അവസരമാണ്. ഇങ്ങെനെ ലഭിച്ചേക്കാവുന്ന പുഷ്പിത വാക്കുകളിൽ അല്പം വാസനാ വസ്തുക്കളും ചേർത്ത് അതിന്റെ അന്തഃസത്ത തന്നെ ഇല്ലാതാക്കി നിന്റെയോ എന്റേയോ മുന്നിൽ എത്തുമ്പോൾ, അതൊക്കെയും അസ്വാഭാവികമായ ജല്പനങ്ങളെന്നു കരുതി അവയെ തള്ളിക്കളയാൻ നമുക്ക് കഴിയേണ്ടതുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ അതിൽ മനോരാജ്യം കെട്ടി ഒടുവിൽ ചില്ലുകൊട്ടാരത്തിലേക്ക് കല്ലേറ് കൊണ്ടപോലെ വീണുടയാനാണ് സാധ്യത. പ്രണയിക്കുന്ന കാലത്ത് പ്രണയിതാവിന്റെ നല്ല സ്വഭാവങ്ങൾ ആവോളം വർണിച്ചും മറ്റു സ്വഭാവങ്ങളെ തിരസ്കരിച്ചും കഴിയുമ്പോൾ അവർക്കിടയിൽ വലിയൊരു ഗർത്തം രൂപപ്പെടുന്നു, അജ്ഞതയുടെ ഗർത്തം, അന്തർമുഖമായ ചില വസ്തുതകൾ. കാലങ്ങൾ നീങ്ങുന്നതിനനുസരിച്ച് അതിന്റെ ആഴം കൂടി അവർ അതിൽ വീണു പിടയുന്നു. അങ്ങനെയൊരു സാഹചര്യം ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. നമുക്ക് പരസ്പരം അറിയണം, നേരിട്ട് തന്നെ. സംശുദ്ധമായ വാക് കൈമാറ്റങ്ങളിലൂടെ കൈവിരലുകൾക്കിടയിൽ ദൂരമില്ലാതെ, കണ്ണുകൾ ഇമവെട്ടാതെ ആലിംഗനം ചെയ്ത് അലിഞ്ഞു ചേരണം.

പ്രിയപ്പെട്ടവളെ ഞാൻ വീണ്ടും പറയട്ടെ, നമ്മൾ ഒന്ന് ചേരേണ്ടതുണ്ട്. പരസ്പരപൂരിതമായ ഒരു ജീവിതം നമുക്ക് മുന്നിൽ സുനിശ്ചിതമാണ്.