ആർത്തവം

                        ഒരു ദിവസം വീട്ടിലെ അലമാര പരതിയപ്പോൾ അസാധാരണമായ ഒരു പൊതി കണ്ടു. ഒച്ചവെക്കാതെ അത് ഞാൻ കൈയ്യിൽ എടുത്തു. എവിടെയോ കണ്ട ഓർമയുണ്ട്, പക്ഷെ എവിടെയാണെന്ന് മനസിലായില്ല. അല്പം കൂടി ക്ഷമയോടെ ഞാനത് വായിച്ചു നോക്കി. 

സ്റ്റേ ഫ്രീ സെക്യൂർ,
അതെന്താണെന്ന് അറിയില്ല. പിന്നീട് പരസ്യം കണ്ടു, എന്നിട്ടും കാര്യം പിടികിട്ടിയില്ല. എന്നാൽ ഒരു വ്യത്യാസം എനിക്ക് കണ്ടെത്താൻ കഴിഞ്ഞു. എല്ലാ പരസ്യത്തിലും സ്ത്രീകൾ മാത്രമാണ് പ്രധാന കഥാപാത്രം. അപ്പൊ അത് സ്ത്രീ ബന്ധമുള്ളതാണെന്നു മനസിലാക്കി. ഇതിപ്പോ ആരോട് ചോദിക്കും എന്ന് അറിയില്ല. ഉള്ളിലുള്ള സംശയം ഒതുക്കി വെക്കുന്ന സ്വഭാവം എനിക്കില്ലാത്തതിനാൽ ഞാനത് ചോദിക്കാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. പിറ്റേന്ന് ക്ലാസ്സിലെ ഒരു ചെക്കനോട് ചോദിച്ചു. 

അപ്പോഴേക്കും അത് എല്ലാവർക്കുമറിയാം, അവർ ഇതിനെക്കുറിച്ച് വാചലമാകുന്നത് കണ്ണും മിഴിച്ചു നോക്കി നിക്കാനെ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞുള്ളു. അവയിൽ നിന്ന് കുറച്ച് കാര്യങ്ങൾ ഞാൻ മനസിലാക്കിയെടുത്തു.

ആർത്തവ ദ്രവത്തിന് അസഹ്യമായ മണമാണ്,

ആ സമയത്തു പെണ്കുട്ടികളുടെ അടുത്ത് നിൽക്കരുത്,

..വേദനയുണ്ടാകും …. അങ്ങനെ പല വിധ അനുമാനങ്ങളും അവരിൽ നിന്നും ഞാൻ ഉൾക്കൊണ്ടു. പക്ഷെ ഇത്രയും നാൾ എനിക്കങ്ങനെ ഒരു വാസനയോ മറ്റോ അറിയാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ, ഇവർക്ക് പിന്നെങ്ങനെ മനസിലാക്കുന്നു എന്നൊക്കെ ഞാൻ ചിന്തിച്ചിരുന്നു.

എടാ, ആർത്തവ ദിവസങ്ങളിൽ പെണ്കുട്ടികൾ പുറത്ത് അധികം സഞ്ചരിക്കില്ല, അമ്പലത്തിലോ പൂജാമുറിയിലോ കയറില്ല, ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണ് അത് തിരിച്ചറിയുക, ആ പിന്നെ, വയറു വേദന എന്നും പറഞ്ഞു ഏതെങ്കിലും കുട്ടികൾ പോകുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതും ഇതു തന്നെ.

എല്ലാം ശരി, ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു. പക്ഷെ നമുക്കില്ലല്ലോ ഇങ്ങനെ???  

അവരുടെ തീക്ഷ്ണമായ നോട്ടം എന്റെ ചോദ്യത്തിനുള്ള മറുപടിയായി ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.  

ഈ ചോദ്യത്തിനുള്ള മറുപടി  അന്നെനിക്ക് കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും ഒരു കാര്യം  മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. സ്ത്രീകളെ സംബന്ധിച്ച് ഇതൊരു സാമൂഹിക പ്രശനം തന്നെയാണ്. കൂട്ടത്തിൽ നിന്നും അകറ്റി നിർത്തപ്പെടുക,  സാമൂഹികമായ ഇടപെടലുകളിൽ നിന്നും വേർതിരിവ്, അപമാനം … അങ്ങനെ പലതും. 

കാലങ്ങൾ പലത് കടന്നു പോയി. ‘എന്തുകൊണ്ട് ആർത്തവം ആണ്കുട്ടികൾക്കില്ല’ എന്ന ചോദ്യത്തിൽ നിന്നും ഏറെ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി അതിന്റെ ശാസ്ത്രീയ അടിത്തറ വരെ മനസിലാക്കി സാമൂഹിക അവബോധമുള്ള മനുഷ്യനായി മാറിയ കാലം വന്നു ചേർന്നു.  അങ്ങനെ കുറെ നാൾ...

 എന്റെ കൂടെ ഉള്ളത് രണ്ട് പെണ്കുട്ടികൾ. ഞാൻ അവരുമായി സംസാരിച്ചിരിക്കുന്നു. പൊതുവെ സാമൂഹിക വിഷയങ്ങൾ സംസാരിക്കാത്തവർ ആയതിനാൽ ഞാൻ അവരുടെ വിഷയത്തെ അനുഗമിച്ചു. സമയമേറെ കടന്നു പോയി. ഇനി സംസാരിക്കാൻ ഒന്നുമില്ലെന്നായപ്പോൾ പിരിയാമെന്നു പറഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു. അപ്പോഴാണ് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്. രണ്ടുപേരിൽ ഒരാളുടെ കുപ്പായത്തിൽ അല്പം വലുപ്പത്തിൽ ചോരക്കറ പുരണ്ടിരിക്കുന്നു. ആദ്യമൊന്ന് ശങ്കിച്ചിരുന്നെങ്കിലും പറയാതിരിക്കാൻ  മനസ്സ് സമ്മതിച്ചില്ല. ഞാൻ ചോരക്കരയിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി. മന്ദസ്മിതം തൂകിയിരുന്ന ആ വദനം കാർനിഴലിൽ ചുളുങ്ങിപ്പോയി. ക്രൂരമായ അപമാനത്തിന്റെ അപായ മണി അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ ആഞ്ഞടിക്കുന്നു. അവളുടെ കൂട്ടുകാരിയും ഭയത്തിന്റെ നിഴലിൽ. സമൂഹത്തിന്റെ അപരിഷ്‌കൃതമായ വേരുകൾ അവളെ വരിഞ്ഞു മുറുകി. ദയനീയമായി എന്നെ നോക്കി. എന്നിൽ നിസ്സഹായത ആഴ്ന്നിറങ്ങിയിരുന്നു. സഹതാപമോ സങ്കടമോ എന്റെ മുഖത്ത് നിഴലിച്ചിരിക്കാം, അവൾ തല താഴ്ത്തി. കണ്ണ് കണ്പീലികൾ പോലും വിറങ്ങലിച്ചു പോയിരുന്നു. ഇറ്റു വീഴുന്ന കണ്ണുനീർത്തുള്ളികൾക്ക് പോലും ചടുലമായ താളം. അപമാനത്തിന്റെ കൈകൾ അവളെ വളയുന്നതിനു മുൻപ് ഞാൻ ഇടപെട്ടു.

 എന്റെ ബാഗ് നീയിട്ടൊ, ഞാൻ പിന്നിൽ നടക്കാം, കൂട്ടിനു ഇവളുമുണ്ടല്ലോ. നീ പേടിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല. ആരുമറിയില്ല.

 നിന്റെ ബാഗിൽ…

പ്ലീസ്.. നീ നടക്ക്. 

അധികം സംസാരമൊന്നുമില്ലാതെ ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. അവളുടെ കൈകൾ തണുത്തുറഞ്ഞിരുന്നു. സിരകൾക്ക് നീല നിറം, മുഖം ചുളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു, ചുണ്ടുകളിൽ വരൾച്ച.  സമൂഹത്തിന്റെ മൽപ്പിടുത്തങ്ങളിൽ നിന്നും നീന്തി കയറി, കരയടുത്തപ്പോൾ അവളെന്നെ നോക്കി. നീലിച്ച കൈകളിൽ ചെഞ്ചോരയുടെ ഒഴുക്ക് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു, മുഖം പ്രസാദിച്ചിച്ചിരിക്കുന്നു.  എന്റെ കൈ ചേർത്തുപിടിച്ചു അവൾ പറഞ്ഞു, “മനുഷ്യനായി പിറന്നവന്റെ മനസ്…. അതിങ്ങനെയാണ്”.

 ഭീകരമായ സാമൂഹിക വീക്ഷണങ്ങളുടെ അങ്കലാപ്പുകൾ ഒരു സ്ത്രീയെ എത്രത്തോളം പിന്നോട്ട് വലിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അന്നെനിക്ക് മനസിലായി. ആ സമൂഹത്തിൽ ചെറിയൊരു തരത്തിലെങ്കിലും വേർതിരിവ് കാണിക്കാതിരിക്കാൻ സാധിച്ചതിൽ കൃതജ്ഞത സ്വയം പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ആ രംഗത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ പിൻവാങ്ങി.