സമാന്തരങ്ങളുടെ സഞ്ചാരം

 ഞാൻ നടക്കുന്നത് മറ്റുള്ളവരെക്കാളും  വേഗത്തിലായിരുന്നു. പണ്ടുമുതലേ ഉള്ള ശീലമാണ്. ഇവനെന്തിനാണ് വേഗത്തിൽ നടക്കുന്നതെന്ന് എല്ലാവരും ചോദിക്കാറുണ്ട്. അവരോട് എനിക്ക് കൃത്യമായ മറുപടിയുമുണ്ടായിരുന്നു.

ഈ ദിവസവും ഞാൻ വേഗത്തിൽ നടന്നു തീർത്തു. ഓഫീസ് സമയം തീർന്ന് കൂട്ടത്തിൽ കൂടാതെ മറ്റു സംസാരങ്ങളിലൊന്നും പങ്കുചേരാതെ നടന്നുപോയി. വീട്ടിലെത്തിയപാടെ കുളിച്ച് ക്ഷീണം മാറ്റി ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ ഇറങ്ങി. 

സ്ഥലപ്പേര് ഒന്നുകൂടി ഓർത്തെടുത്തു. വേലിക്കടവ്.. ഒരുപാട് കേട്ടുകേൾവിയൊന്നുമില്ലാത്ത സ്ഥലമാണ് . അതുകൊണ്ട് ആളും കുറവായിരിക്കും. അത് തന്നെയാണ് എനിക്ക് വേണ്ടതും. വീടിനടുത്ത് ആയിരുന്നെങ്കിൽ സൈക്കിൾ എടുത്തു പോകാമായിരുന്നു. എന്നാൽ ആൾപെരുമാറ്റം കുറവുള്ള സ്ഥലം അവിടെയെങ്ങുമില്ല. ശാന്തമായൊരന്തരീക്ഷമാണ് ഞാൻ തേടിയിരുന്നത്. തികഞ്ഞ ഏകാന്തതയുടെ ചുറ്റുപാടിൽ കാണാപ്പാടുള്ള ചെറു ജീവജാലങ്ങളുടെയും പ്രകൃതിയുടെയും  കനത്ത ശബ്ദനിബിഢതയിൽ ആ പുഴയിൽ മുങ്ങി നിവരണം. എല്ലാ ശബ്ദങ്ങളെയും ഉള്ളിലേക്കെടുത്ത് നിശബ്ദത സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് പ്രകൃതി കാണിച്ചുതരുന്ന വിസ്മയത്തിലേക്ക് ലയിച്ചു ചേരണം. ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ സംസാരിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങളായിരിക്കും അവ.

ആലോചനയിൽ മുഴുകിപ്പോയതിനാൽ ഇറങ്ങേണ്ടയിടത്ത് ഇറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്നാലും അല്പം മാത്രമേ മുന്നോട്ട്‌ പോയുള്ളൂ. അവിടെയിറങ്ങി അടുത്തു കണ്ടയാളോട് തന്നെ വഴി ചോദിച്ചു. ഒരു സദാചാര ബോധത്തോടെയാവും അയാൾ എനിക്ക് മറുപടി തന്നത്. പരിചയമില്ലാത്ത ഒരാൾക്ക് ഈ സമയത്ത്  കടവിൽ എന്തു ചെയ്യാനാണ് എന്നാവും അയാൾ ചിന്തിച്ചിരിക്കുക. ഞാൻ പിന്തുടരപ്പെട്ടേക്കാം എന്ന സംശയമുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ പിന്തുടരാൻ അയാൾക്ക് സമായമില്ലായിരിക്കും അല്ലെങ്കിൽ പിന്നീട് ആളെ കൂട്ടി വരാനുമായിരിക്കാം. വന സദൃശ്യമായ ചുറ്റുപാടിലൂടെ നടക്കുന്നതിനിടയിൽ വള്ളികളായി ചിന്തകൾ വലിഞ്ഞു കയറി. ഇത് കണ്ടിട്ട് ക്ഷുദ്ര ജീവികൾ കൂടുന്ന സ്ഥലമാവും എന്നു തോന്നുന്നുണ്ട്, ചിലപ്പോൾ രാക്ക് ഉണ്ടാക്കുന്നവരുണ്ടാവും ആരായാലും എനിക്ക് അപകടമാണ്. പക്ഷെ ഇവിടെ മോശമായൊരു അവസ്ഥയുണ്ടെന്ന് ആരും സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നില്ല. എന്തായാലും മുന്നോട്ട് പോവുക തന്നെ. വള്ളിക്കെട്ടുകൾ വകഞ്ഞു മാറി ഓരോ ചുവടും ശ്രദ്ധയോടെ മുന്നോട്ട് നീക്കി. 

ഓല മേഞ്ഞ കൂടപ്പുര കണ്ട് അങ്ങോട്ട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. അതാവും അയാൾ സൂചിപ്പിച്ച കൂര. മണ്ണെണ്ണ വെളിച്ചത്തിന്റെ സൂചന കണ്ണിൽ കയറുന്നുണ്ട്. ഇരുട്ട് മൂടിയ വഴിയിൽ ഇത്തിരി വെട്ടത്തിന് ഒരുപാട് മാനങ്ങളുണ്ട്. തലയിൽ തോർത്ത് കെട്ടി, മറ്റൊരു തോർത്ത് ഉടുത്ത്, അരയിലൊരു തെങ്ങിന്റെ പാന്തോം കെട്ടിയ ഉരുക്ക് ശിൽപ്പം പോലൊരാൾ ഉമ്മറകോലായ പോലുള്ള നിലത്ത് ചാഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട്. കുട്ടൻ...കേളു കുട്ടൻ.. എന്നങ്ങാനുമാണ് പേര് പറഞ്ഞത്. ഞാൻ മുരടനക്കി, അയാൾ പതുക്കെ കണ്ണു തുറന്നു നോക്കി. മണ്ണെണ്ണ വിളക്കിന്റെ ഇത്തിരി വെട്ടത്തിൽ അയാൾ കഷ്ടപ്പെട്ടായിരുന്നു കണ്ണു തുറന്നത്.  "ഇന്ന് പറ്റില്ല, സന്ധ്യയായി". എനിക്കറിയാം അതേ മറുപടി ഉണ്ടാവൂ എന്ന്.

"കുട്ടാ… ഞാൻ കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ട് ,ഇതങ്ങെടുത്തോ, നാല് എണ്ണമുണ്ട്"

"ഏതാ??"

"നീലക്കുറുക്കൻ".

"തോണി ആ ഒട്ടുമാവിന്റെ ചോട്ടിൽ ഉണ്ട്. നിങ്ങൾ ഒരാളല്ലേ ഉള്ളൂ, ചെറുതെടുത്താൽ മതി. ഒറ്റക്ക് കൊണ്ടുപോകാം"

നീലക്കുറുക്കൻ മാവ്  ആ ഭാഗത്ത്‌ എവിടെയും കാണാറില്ല. പണ്ടുണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. അതിന്റെ ശേഷിപ്പ് ഇന്ന് എന്റെ വീട്ടിലെ ഉള്ളൂ. വേറെ പല ഇനങ്ങളുമുണ്ട്. അത് പക്ഷെ അധികമാർക്കും അറിയില്ല.

"ശരി".. 

സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാൽ തോണി കിട്ടില്ലെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. കേളു കുട്ടൻ നീലക്കുറുക്കന്റെ 

അന്വേഷി ആണ്. അതുപോലെ വേറെയും ചിലതുണ്ട് അയാളുടെ അന്വേഷണത്തിൽ, നാട്ടുപറമ്പൻ, കുട്ടക്കാച്ചി..അങ്ങനെ...കുറച്ച്. അന്വേഷിച്ചു നടക്കും ഒരുപാട്,  പക്ഷെ ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ ആരും കൊടുക്കില്ല. നാട്ടിൽ ഇവയൊന്നുമത്ര സുലഭമല്ലെന്നതാണ് കാര്യം. ഈ പുഴക്കരയിൽ കാട് പിടിപ്പിച്ചത് കുട്ടനാണ്. വെറും കാടല്ല, ഇത്തരം ഫലം കായ്ക്കുന്ന മരങ്ങൾ, ഔഷധ ചെടികൾ അങ്ങനെ എല്ലാം. കുട്ടന്റെ ഭക്ഷണവും ഇവയിൽ നിന്നാവും പലപ്പോഴും. എന്നാലും ചിലർ ഭക്ഷണം കൊടുക്കും പകരം എന്തെങ്കിലും ചെടിയോ പഴമോ കൊടുക്കണമെന്ന് മാത്രം. 

ഞാൻ തോണിക്കരികിലേക്ക് നടന്നു. തെങ്ങിന്റെ കൊതുമ്പ് പോലെ തന്നെയുണ്ട്, അതേ , കൊതുമ്പു വള്ളം എന്നു ഞാൻ വിളിച്ചു. തീരെ ചെറുതാണ്, ഒറ്റയ്ക്ക് ഉന്തി നീക്കാം. 

"നോക്കണേ… സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞതാണ്.. നീണ്ടുപോകണ്ട…" കുട്ടൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. 

മാനത്തെ അമ്പിളി ആദ്യ നിലാ വെട്ടത്തിന്റെ മുല്ലപ്പൂക്കൽ പൊഴിക്കുന്ന വിശുദ്ധ നിമിഷം. സന്ധ്യയുടെ അവസാന നിമിഷങ്ങൾ, അരുവിയുടെ ഓളപ്പരപ്പിന്റെ താളത്തിനനുസൃതമായി തോണി തുഴയുകയായിരുന്നു ഞാൻ. രാത്രിയുടെ കനത്ത നിശ്ശബ്ദതയാണോ അതോ സൂക്ഷമതയാർന്ന അനേകമായിരം ശബ്ദങ്ങളുടെ കോലാഹലമായിരുന്നോ എന്നു സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്ന അന്തരീക്ഷം. ചെവിക്കല്ല് തുളയ്ക്കുന്ന കൂർത്ത ശബ്ദങ്ങൾ ഒരുപാടുണ്ട്, എന്നാലോ ഒരോ തുള്ളികളും ഇറ്റിറ്റ് വീഴുന്നതും ഘോരമായി കേൾക്കുന്നുണ്ട്  . ഇതിനെ നിശ്ശബ്ദമെന്നോ ശബ്ദമുഖരിതമെന്നോ വേർതിരിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്. ഇവയെല്ലാം അരുവിയുടെ പ്രവാഹചലനങ്ങളെ ഏറ്റു പിടിക്കുന്നതാവും. 

നിലാവ് ഊർന്നു പെയ്യുകയാണ്, ജീവജാലങ്ങളെയും മറ്റു തടസങ്ങളെ പോലും ചില്ല് പാത്രം പോലെ സുതാര്യമാക്കികൊണ്ട് അത് ഭൂമിയിലേക്ക് ചൊരിയുന്നു. അരുവിയൊരു പളുങ്ക് പാത്രമായി മാറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ചുറ്റുമുള്ള കുറ്റിച്ചെടികൾക്കിടയിലെ കൂരിരുട്ടിൽ മിന്നാമിനുങ്ങുകൾ വെട്ടം പൊഴിക്കുന്നു. ആകാശത്തോ സമാനമായി താരകങ്ങളും. ഞാനിതെവിടെയാണ്, അത്ഭുതലോകത്തോ? മുമ്പെങ്ങും കാണാത്ത സൂത്രങ്ങൾ ഈ ഭൂമി എനിക്ക് മുന്നിൽ തുറന്നിടുന്നു. മറ്റാരെങ്കിലും ഇതു കണ്ടിരിക്കുമോ.. ഇല്ല അതിന് ആരാണ് ഈ സമയത്തു ഇവിടെ വരുന്നത്?. പക്ഷെ എന്നെ അനുഗമിക്കാൻ ഒരുപാട് ജീവികൾ ചുറ്റുമുണ്ട്, എന്നിട്ടും ഞാൻ ഈ മനോഹര ഭൂവിൽ ഏകനാകുന്നു. എങ്കിലും എനിക്കങ്ങനെ ചിന്തിക്കാൻ കഴിയില്ല. ശബ്ദാധിക്യം കൊണ്ടു ചെവിയടഞ്ഞുപോയത് പോലെ മൂക അന്തരീക്ഷമായും ഇത് ഒരേ സമയം  വർത്തിക്കുന്നു.

ആസ്വദിച്ചും ചിന്തിച്ചും തുഴഞ്ഞപ്പോൾ  വള്ളം നേർവഴി വിട്ട് അപഥ സഞ്ചാരം നടത്തി. ഞാൻ വള്ളം നേരെയാക്കി തുഴഞ്ഞു. ചുറ്റുമുള്ള അത്ഭുതങ്ങൾ എന്നെ വീണ്ടും വഴി തെറ്റിക്കുന്നു. എന്നാൽ അതേ അന്തരീക്ഷത്തിന്റെ മൂകത എന്നെ പുനർചിന്തനത്തിന് പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ പ്രതിഭാസം തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. എന്നാൽ ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഞാൻ അരുവിയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഊളിയിട്ട് നോക്കി, നിലാവ് പളുങ്ക് പാത്രത്തെ ഭംഗിയാക്കിയിരിക്കുന്നു. അടിത്തട്ടിൽ കാവി പരവതാനിക്ക് മുകളിലായി ഒരുപാട് പച്ചപ്പുകൾ. വെള്ളി നിറത്തിലുള്ള ഉരുളൻ കല്ലുകൾ പുൽ വിതാനങ്ങൾ എന്നിവ പരന്നു കിടക്കുന്നു. അതിനൊക്കെയും ഇടയിലൂടെ ഞാൻ നീന്തി തുടിച്ചു. ഒരു മത്സ്യകന്യകയെ പോലെ എല്ലാത്തിനെയും തലോടിക്കൊണ്ടു ആസ്വദിച്ചു. ആ നനവിനാലെ തോണിയിലേക്ക് തിരിച്ചു കയറി. വീണ്ടും ജലോപരിതലത്തിലേക്ക് നോക്കി. എല്ലാം കാണാം എന്നാൽ ചന്ദ്രപ്രതിബിംബം വ്യക്തമല്ല, ഒപ്പം താരകളും ഇല്ല. ഞാൻ ഇളക്കിവിട്ട ഓളങ്ങൾ കൊണ്ടും തുഴയുടെ സ്പര്ശനമേറ്റും പ്രതിബിംബമിളകി നിലാചന്ദ്രനെ വികലമായി ചിത്രീകരിച്ചു. നീണ്ടു മെലിഞ്ഞ സർപ്പത്തെപോലെ അവൻ ജലോപരിതലത്തിൽ പിടയുന്നത് ഞാൻ നോക്കി രസിച്ചു. എന്നാൽ ഇവിടെ ചുറ്റുമുള്ള താര പരിവാരങ്ങളെ വേഷ വ്യത്യാസത്തിൽ പോലും കാണാൻ കഴിയുന്നില്ല. അവ മാനത്തു നിന്നും താഴെക്കിറങ്ങിയില്ലായിരിക്കും. ചിലപ്പോൾ അവയാകും ആ കുറ്റിക്കാടുകളിൽ ഇളം വെളിച്ചം പൊഴിക്കുന്നത്. രൂപം മാറിയ ചന്ദ്രനെ അവയ്ക്ക് ഇഷ്ടമായിരിക്കില്ല, കൂടാതെ ഞാൻ അവരെ എപ്പോഴും ഇളക്കികൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. സ്വന്തം സ്ഥാനം ത്യജിക്കാൻ താത്പര്യമില്ലാത്തവരാകും അവ. എല്ലാ സന്ദർഭങ്ങളിലും എല്ലാവരും ഒരേ പോലെ ആകണമെന്നില്ലല്ലോ. അഭിപ്രായങ്ങൾ വ്യത്യസ്തമാകാം, പ്രകടനങ്ങൾ വ്യത്യസ്തമാകാം അങ്ങനെ പലതും. 

 എനിക്ക് വീണ്ടും നേർവഴി തെറ്റിയിരിക്കുന്നു. 

നേരം വൈകുന്നുണ്ട്, ഞാൻ നേരെ തുഴയാൻ തുടങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും എവിടെനിന്നോ ഒരു ഇളം തെന്നൽ പാഞ്ഞു വന്നു. 

"നീയിപ്പോ എന്തിനു വന്നു, മറ്റുള്ളവരാൽ ഞാൻ വഴിതെറ്റുകയാണ് ഇനി നീ കൂടെ എന്റെ വഴി തടസ്സപ്പെടുത്തുകയാണോ? നീ ഒറ്റയ്ക്ക് തന്നെ അല്ലെ മഴ കൂടെയില്ലല്ലോ..?" എനിക്ക് ആക്രോശിക്കേണ്ടി വന്നു. 

"നീണ്ടു പുളഞ്ഞു കിടക്കുന്ന സർപ്പ രൂപിയായ ചന്ദ്രനെയും നോക്കി കിഴക്കോട്ട് സഞ്ചരിക്കുന്ന എന്റെ പഥം നീ വന്നു തെറ്റിക്കരുത്".

പക്ഷേ ഇളം തെന്നൽ സർപ്പത്തെ കൂടുതൽ ഭംഗിയായി വരച്ചു നൽകി. അതിലെനിക്ക് സന്തോഷവും തോന്നി. അതുകൊണ്ട് കാറ്റിന് ഭംഗിവാക്കേകി പറഞ്ഞയച്ചു. എന്നിട്ട് ചുറ്റുമുള്ള ഓരോന്നിനോടും ഞാൻ സംസാരിച്ചു. തർക്കിച്ചു, സ്നേഹ സംഭാഷങ്ങൾ നടത്തി. മീനുകൾ എൻറെ കഥകേൾക്കാനായി മുകളിലേക്ക് എത്തി നോക്കി. നെടൂളാൻ ഉറക്കെ മൂളി, മൂങ്ങകളും ഏറ്റു മൂളി. കഥമാറി പാട്ടു പാടി, കേൾക്കാനും പാടാനും ചീവിടുകളും. എല്ലാരും ഒന്നിച്ചു കൂടി ആഘോഷിച്ചു. അതിനിടയിൽ സമയമൊരുപാട് സഞ്ചരിച്ചു, വളഞ്ഞും പുളഞ്ഞും നേരെയുമൊക്കെ.

ഞാൻ വള്ളം തിരിച്ചു. നേരമായി, ഇതിന്റെ സമാന്തരമായ മറ്റൊരു ജീവിതം എനിക്ക് നടന്നു തീർക്കേണ്ടതുണ്ട്. സമയം കാത്തുനിൽക്കാറില്ല, അതിനാൽ എനിക്ക് വേഗത്തിൽ തിരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ചുറ്റുമുള്ളതിനോടെല്ലാം യാത്ര ചൊല്ലി വീണ്ടും കടവിലേക്ക് തുഴഞ്ഞു.

തിരിച്ചു കയറുമ്പോൾ വള്ളം യാഥാസ്ഥാനത്തു തന്നെ സ്ഥാപിച്ചു. കേളു കുട്ടനെ ഒന്ന് നോക്കി നല്ല ഉറക്കമാണ്, അതോ ബോധംമയങ്ങി കിടക്കുന്നതോ. ഒരു ചൂട്ട് കത്തിച്ച് ഇരുണ്ട വഴി താണ്ടി. 

"അല്ല നിങ്ങളെന്തിനാണ് ഇത്ര വേഗത്തിൽ നടക്കുന്നത്. എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ?"

റോഡിലേക്ക് എത്തിയപ്പോൾ നേരത്തെ കണ്ടയാൽ ചോദ്യങ്ങളുമായി അവിടെ തന്നെ നിൽക്കുന്നു. ഈ ചോദ്യം ഞാൻ ഒരുപാട് നേരിട്ടതാണ്. വീണ്ടും അതേ മറുപടി ആവർത്തിച്ചു. 

"നടത്തം ഒരുതരത്തിൽ ഗുണമില്ലാത്ത നേരമാണ്. അവിടെ ഒരുപാട് സമയം കളയരുത്. എത്രയും വേഗം നടന്നാൽ നമുക്ക് നമ്മുടെ കാര്യങ്ങൾക്ക്  ഇഷ്ടത്തിനനുസരിച്ചു ചെയ്യാനുള്ള സമയം ലഭിക്കും". 

ആ മറുപടിയിൽ പൂർണ തൃപ്തനല്ലെങ്കിലും  ഞാനൊരു ഒരു കിറുക്കനാണെന്ന പോലെ അയാൾ എന്നെ വിട്ടു. വേഗം ഒട്ടും കുറയ്ക്കാതെ ഞാൻ വീണ്ടും നടന്നു. നാളെ വീണ്ടും യാന്ത്രികമായി മാറേണ്ടതുണ്ട്.

വര:വിഷ്ണു നാലുപുരക്കൽ

വായിച്ചതിൽ സന്തോഷം.

താഴെ കാണുന്ന കമെന്റ് ബോക്സിൽ നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങളും നിർദേശങ്ങളും ദയവായി രേഖപ്പെടുത്തുക.